نمی‌دانم کدام بهتر است؛ داشتن پاهای سنگی که نتوانی با آن‌ها حتی یک قدم برداری، یا پاهای کاغذی که تو را مدام در مسیر باد بدرقه کنند و گم و گورت کنند؟!
شاید بهتر باشد اصلا پا نداشت، منظورم این است مگر مشکل خزیدن چیست؟ یا با دست راه رفتن؟ دست‌هایی که خالی‌اند بهتر است برای راه رفتن ازشان استفاده شود.
تسبیح در دستت، پاره شده؟
دانه‌هایش پخش زمین شوند و هول شوی و بیفتی دنبال هزاران دانه که یکی‌شان شرق می‌رود و دیگری غرب...! تازه در ذهنت می‌آید؛ این تسبیح چند دانه داشت؟
می‌روی و از نو شروع به نخ کردن دانه‌ها می‌کنی، نمی‌دانی چند دانه‌ی دیگر را پیدا نکردی، پس باز هم می‌گردی. روز‌ها، ماه‌ها، سال‌ها... همیشه در ذهنت تسبیح ناقص است.
روز‌های عمرت را نخ کرده‌ای؟ میلیون‌ها ثانیه‌ای که هر کدام سوی خودشان رفتند... در ذهنت آمد که چقدر زیسته‌ای؟
جانماز مامان‌بزرگم که ۶ سال پیش مرده رو پیدا کردم. دلم خواست شبی روش بخوابم، گفتم شاید بوش آرومم کنه... پریود بودم، چشم باز کردم دیدم نشتی دادم روش... فکر کردم بالای ۴۰ سال روی این نماز خوندی، یه شبه به تن من نجس شد زن!
حالا که دیگه کثیف شده، باز روش می‌خوابم... فردا می‌شورمش، شایدم پس‌فردا.
صدای پوسته پوسته شده‌اش که ناشی از حرف نزدن طولانی بود را دوست داشتم!
داشتم فکر می‌کردم که به مسافرت نیاز ندارم، به طی کردن یک مسافت طولانی، نیاز دارم. سوار ماشینی بشم و خودم راننده نباشم، اما به راننده اعتماد داشته باشم. راننده خودی و آشنا باشه اما با هم هیچ حرفی نزنیم...! چندین و چند کیلومتر جاده رو باهم دیگه متر کنیم اما به جایی نرسیم یا اگه به جایی رسیدیم، اونجا نمونیم!
توی جاده بودن و پیمانه کردن مسافت طولانی به نظرم یکی از لذت‌بخش‌ترین کار‌های دنیاست، این که احساسی که موقع رفتن داری با احساسی که موقع برگشتن داری یکسان باشه؛ چون خاطره‌ای نساختی... از بودن کنار آدم‌ها و خاطره نساختن باهاشون خوشم میاد. از هر چیزی که منو به خودم مرتبط نکنه، خوشم میاد...!
پ.ن: به نظرم سکوت کردن، کنار آدم‌هایی که دوستشون داری، از حرف زدن باهاشون، لذت‌بخش‌تر هست!
تو چقدر ساده‌ای که خیال کرده‌ای من زنده‌ام، در عالم تو.
پنجره رو باز می‌کنم؛ باد مثل یه مرد مست میاد و بهم سیلی می‌زنه... پنجره رو سریع می‌بندم، صدای سوز خنده‌ش از لای پنجره به گوشم می‌رسه...!
یکم دیگه مست کنه، طوفان می‌شه و لباس‌هایم را می‌درد!
گلوم مثل میله‌ی اصلی یه قرقره هست، این حجم از نخی که دور گلومه داره از پا درمیارتم... کاش یکی بیاد و با نخ دور گلوم هزاران دست لباس بدوزه... که فشار این نخ‌ها از بین بره... کاش چند کیلومتر موج رو به ساحل بدوزه... نمیدونم! فقط قرقره نباشم!
چطور باید صدایمان را از انبار‌های سکوت، پیدا کنیم؟
